Συμπολίτες μου,

 

Αντηχεί η φωνή του ποιητή: «Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο κτίστης,

Ο διαλεχτός της άρvησης κι ο ακριβογιός της πίστης.

Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.

Στου μίσους τα μεσάvυχτα τρέμει εvός πόθου αστέρι.»

Με αυτόν τον στίχο από το ομώνυμο ποίημα του Κωστή Παλαμά απωτυπώνεται η ουσία της Ελληνικής –αθάνατης- ψυχής των πρωταγωνιστών του 1821.

Ήταν αυτή η αδήριτη ανάγκη – η δίψα για ελευθερία, που 201 χρόνια πριν «μια χούφτα άνθρωποι» κατάφεραν το αδιανόητο: να συσπειρώσουν το έθνος και να ανακτήσουν την ελευθερία τους. Κόντρα σε έναν ισχυρό εχθρό, που όριζε τις ζωές τους και επέβαλλε τους όρους του.

Γκρέμισαν τους ζυγούς, όχι μόνον τον Οθωμανικό, αλλά και όλα αυτά τα δεσμά, που κρατούσαν το Ελληνικό γένος καθυποταγμένο, έρμαιο άλλων, αδύναμο να ορίσει τη δική του μοίρα.

Οι πατέρες του γένους μας ποσέφεραν στον αγώνα οτιδήποτε είχαν και όσοι δεν διέθεταν υλικά αγαθά προσέφεραν το αίμα τους και εν τέλει τις ζωές τους. Ιδιαίτερα εδώ, οι Μεσογείτες, προσέφεραν ψυχή και σώμα στον αγώνα για την Ελευθερία. Πατρίδα ελεύθερων ανθρώπων και ελεύθερων πνευμάτων.

Μολονότι η Ελληνική Επανάσταση κυρήχθηκε στο Μωριά, η συμβολή των δικών μας φανερών και αφανών ηρώων ήταν καθοριστική.

Τα χωριά της Αττικής – τα Αρβανιτοχώρια ξεσηκώθηκαν το 1821, μαζί με τις πόλεις της Πελοποννήσου. Το τίμημα για τους τοπικούς πληθυσμούς ήταν υπεροπολλαπλάσιο σε αίμα, αφού τα πεδινά εδάφη των Μεσογείων ήταν εύκολα προς λεηλασία, ιδίως από τον τεράστιο Οθωμανικό Στρατό. Μετράμε σφαγές, κενοτάφια, μνημεία που ακόμα σήμερα θυμίζουν τον φόρο για την Ελευθερία. Οι πατριώτες Μεσογείτες, ενώ γνώριζαν πώς ο αγώνας στην Αττική θα είναι πολύ δυσκολότερος για αυτούς, δεν το έβαλαν κάτω. Συνασπισμένα τα χωριά της Αττικής «25 η του Ευαγγελισμού» όπως μαρτυρά ο Άγγελος Γέροντας «φώναξαν δύο γέροντες από κάθε χωριό, να μαζέψουν τα όπλα, να πάνε στο Μενίδι και να περιμένουν το σήμα για επίθεση». 1.200 συγκεντρώθηκαν, αριθμός μεγάλος για τα πληθυσμιακά δεδομένα της Αττικής, χωρικοί, νέα παιδιά, έτοιμοι για τον αγώνα.

Σαν σήμερα, λοιπόν, δίνεται και εδώ, στα δικά μας μέρη το μήνυμα του ξεσηκωμού.

Από το τότε χωριό Λιόπεσι – τον σημερινό Δήμο Παιανίας, ο Γιάννης Ντάβαρης και αργότερα ο Αναγνώστης Γιάννης Ντάβαρης σήκωσαν τα όπλα, συγκέντρωσαν παλληκάρια από την περιοχή μας και συνέβαλαν με όλη τους την ψυχή στον αγώνα της πατρίδας. Η προσπάθειά τους στέφθηκε με επιτυχία αφού ένα μήνα αργότερα η Ακρόπολη περνά σε Ελληνικά χέρια, μετά από 617 χρόνια συνολικής κατοχής από Φράγκους και Τούρκους.

Η Αττική αποτέλεσε την εμπροσθογραμμή της Επανάστασης και έτσι, οι επαναστατικές εστίες της Πελοποννήσου πλήθαιναν, με αποτέλεσμα ο αγώνας να προχωρά. Η εναντίωση σε μια εκ των ισχυρότερων αυτοκρατοριών μόνο εύκολη υπόθεση δεν μπορεί να λογιστεί και φυσικά σε καμία περίπτωση στρατηγικά ορθή.

Για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί η προσδοκώμενη ανεξαρτησία, συντελέστηκαν πολλά πράγματα, καθοριστικής σημασίας για την έκβαση του αγώνα πέραν των ένοπλων συγκρούσεων.

Ο Έλληνες του εξωτερικού, λόγιοι της εποχής, Φαναριώτες, αλλά και ξένοι – Φιλέλληνες, αγωνίστηκαν με τον δικό τους τρόπο.

Τα κείμενα του Κοραή, ο Θούριος του Ρήγα, η ποίηση του λόρδου Βύρωνα, είναι μερικά κείμενα και ποιητικοί λόγοι, που αφύπνισαν το διεθνές ενδιαφέρον για την Ελλάδα.

Έργα μεγάλων ζωγράφων, τραγούδια και αναφορές προς την Ελλάδα, «ξύπνησαν» τον κοιμώμενο γίγαντα του ελληνιστικού πνεύματος. Οι λαοί της Ευρώπης είδαν τί συμβαίνει στη μικρή γειτονιά των Βαλκανίων.

Οι προγενέστερες σφαγές, οι καταστροφές, οι βεβηλώσεις ναών, το παιδομάζωμα, το κάψιμο χωριών και πόλεων, η απαγόρευση της εκπαίδευσης, τα βουνά με κρανία και άψυχα σώματα, άγγιξαν ακόμα και τις Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες εκτιμώντας παράλληλα πώς η Ελλάδα θα μπορέσει να αποτελέσει σταθερό παράγοντα στα Βαλκάνια, τάχθηκαν υπέρ ενός νέου κράτους.

Ο μεγαλύτερος εχθρός, δεν είχε νικηθεί ακόμα. Ο αγώνας για Ελευθερία, όπως διδασκόμαστε από την πλούσια ιστορία μας, πάντα πρέπει να συνοδεύεται από τον αγώνα της Αδελφοσύνης. Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι πάντα η διχόνοια που σπέρνεται γύρω από αδελφούς, φίλους, συναγωνιστές, ανθρώπους κάθε λογής.

Κι αν κάτι έχουμε μάθει και πρέπει να το τηρούμε ευλαβικά είναι πώς –ναι- στα μεγάλα και σπουδαία – στα δύσκολα της ιστορίας είμαστε μια γροθιά. Και πρέπει να παραμένουμε έτσι με κάθε κόστος. Μακριά από τον εμφύλιο σπαραγμό, μακριά από τα ατομικά συμφέροντα και τις δόλιες σκέψεις.

Αυτούς λοιπόν τιμούμε σήμερα, τους χτίστες που έχτισαν το άχτιστο όνειρο που λέγεται Ελλάδα, τους ήρωές μας, επώνυμους και ανώνυμους.

Η αξία του έπους του 21 είναι οικουμενική. Θυμίζει στην ανθρωπότητα πώς η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα.

Και έτσι, σήμερα, εν έτει 2022 γινόμαστε θεατές ενός άλλου πολέμου, άδικου και απάνθρωπου. Οι Έλληνες έχουμε βιώσει από πρώτο χέρι την αδικία αυτή. Και μας έχουν υποτιμήσει πολλές φορές για να τους διαψεύσουμε κατ’ επανάληψη. Καταλαβαίνουμε από πρώτο χέρι τον αγώνα του λαού της Ουκρανίας.

Πάντοτε η Ελλάδα ήταν γη ειρηνική, πάντα στην σωστή πλευρά της ιστορίας.

 

Το μήνυμα του 21 παραμένει ζωντανό για να μας δείχνει το δρόμο σε κάθε δοκιμασία:
• πατριωτισμός,
• ανιδιοτελής υπηρεσία,
• τήρηση του καθήκοντος, προς τα ιδανικά της τιμής και της αξιοπρέπειας.

 

Και κυρίως ότι ακόμα και υπό τις πιο δύσκολες και δυσοίωνες συνθήκες, μια οργανωμένη συλλογική προσπάθεια μπορεί – και συνήθως το κάνει – να προκαλέσει θετικές αλλαγές, να επιφέρει μεγάλες πολιτικές τομές και να δημιουργήσει προϋποθέσεις για μια νέα ιστορική διαδρομή.

Ανήμερα του Ευαγγελισμού, ψάλλεται το «Ο Άγγελος εβόα τη Κεχαριτωμένη», σημαίνοντας την έναρξη του Καλού Μηνύματος, της είδησης της Γέννησης του Θεανθρώπου και της Σωτηρίας του Κόσμου.

Η από κοινού εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου με την Επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης, μόνο τυχαία δεν είναι.

Είναι ο Ευαγγελισμός της πατρίδας, η Σωτηρία από κάθε εχθρό και πολέμιο, το σπάσιμο των δεσμών.

Αυτό είναι το μήνυμα οφείλουμε να το κουβαλάμε μέσα μας και να το μεταδίδουμε στις επόμενες γενιές. Να το καταστήσουμε αθάνατο μέσα στους αιώνες, ώστε να είναι κτήμα όλων.

Με τη σημαία μας ψηλά, συνεχίζουμε τον αέναο αγώνα έως ότου η ελευθερία γίνει αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμα για όλους.

 

Χρόνια πολλά σε όλες και σε όλους!